De vijf lange dagen zijn eindelijk voorbij. Het wachten is een voorproefje van wat er nog gaat komen weet ik nu.
De arts is direct duidelijk. Een kwaadaardig gezwel in de maag. Nee, het is geen maagkanker maar een vorm van Non-Hodgkin: MALT-Lymfoom van de maag. John schrijft alles keurig op. Begrip zal later volgen.
Ik voel een opluchting, eindelijk weten we nu wat het is.
Ik heb Lymfeklier kanker.
De arts verteld opgelucht dat deze vorm van kanker een betere prognose heeft dan maagkanker. Elk antwoord van haar op onze vragen levert een nieuwe vraag op. Ze neemt alle tijd. Er volgt een uitleg van meer onderzoek. Er komen termen voorbij die ik nauwelijks ken. CT-scan, PET-CT scan, bloedonderzoek, en het ergste een beenmergpunctie. Ik als fervent kijker van ziekenhuis programma's weet gelijk wat daarmee wordt bedoeld. O,jee!
John blijft vragen stellen en ik ben na 45 minuten helemaal op, het is genoeg zo. Terwijl zij nog praten en verrast worden door mijn opstaan loop ik de spreekkamer uit. Ik wil de kinderen bellen, zij wachten met spanning op de uitslag, de rest komt later.
Ik heb kanker kanker kanker kanker, maalt het door mijn hoofd.
John is helemaal opgetogen. Het is geen maagkanker! Het is kanker zeg ik en denk: ik heb kanker kanker kanker.
Dan blijkt dat John zijn angsten de afgelopen dagen maar mondjesmaat verteld heeft. Hij heeft me voorgesteld als een uitgeteerd lichaam, ziek van pijn op de bank. Hij heeft me al opgebaard zien liggen. Deze Non-Hodgkin is te bestrijden, deze draak is te verslaan. Bijna opgewekt verteld hij de uitslag aan iedereen die het wil weten en ik kan voor alsnog alleen maar denken: Ja, maar het is wel kanker!
John kan alleen maar de opluchting voelen van dit moment en ik word kwaad. Godverdomme, dit is serieus, dit is niet even ziek zijn en weer beter worden! Wat gaan we nou krijgen! Wat nou, het Leven leven? Al mijn normale optimisme lijkt me te verlaten en zijn de rollen van de afgelopen 5 dagen omgekeerd. Ik, moed inpratend op John en vertellen dat het nog alle kanten opkan, naar het moment van nu: de opluchting en positivisme van John en de wanhoop van mij.
Voor het eerst ervaar ik dat tijdens deze ziekte je eigen houding bepalend is voor hoe anderen reageren. De uitslag wordt bijna als een opluchting ervaren, gelukkig geen maagkanker. Non-Hodgkin MALT lymfoom patiënten hebben een overlevingskans van 70 %.
(De andere 30 % overlijdt, raast door mijn hoofd.)
Min of meer vanaf de zijlijn zie ik het bericht langzaam inzinken bij John. Het besef dat de komende drie afspraken een begin kunnen zijn van een hele lange weg.
