Het zou niet moeten maar een chemokuur lijkt bijna normaal.
Nu na de vierde chemokuur kan ik voorspellen wat en wanneer ik iets voel. De dag van de kuur is vermoeiend, alleen al door de lange tijd die ik in het ziekenhuis ben. Gelukkig is John er ook bij waardoor het ook gezellig is.
De vijf dagen erna slik ik 100 mg Prednison p/dag waardoor ik me best goed voel, lichamelijk dan. Mentaal voel ik me dan opgejaagd met veel energie maar eigenlijk te moe om dingen door te zetten. Aan het eind van die dagen komen dan de mondproblemen op zetten die inmiddels weer bestreden worden met spoeling. Mijn ogen worden waziger en plakken dicht 's morgens maar ook dat gaat weer over.
Door de positieve uitslag voel ik me beter, ook door de reacties om me heen. Iedereen is zo blij dat het goed gaat. Dat lijkt logisch maar is toch een opsteker!
Ik kan ook weer aan de toekomst gaan denken. Volgend jaar word ik vijftig! Wat wil ik nog in mijn leven? Waar sta ik met mijn werk? Wat wil ik gaan doen met mijn hobby: het maken van lampen? Alleen al het feit dat ik daar nu mee bezig ben, midden tussen de chemokuren, laat al zien dat het beter met me gaat!
Er zijn al veranderingen gaande in mij. Zo besteed ik meer aandacht aan vrienden contacten, schrijf ik emails aan familie, bel wat vaker met mijn vader ( die heeft niets met computers op zijn 80e) enz. Allemaal gevolgen van de kanker die me aanzet tot veranderingen of ik het nu wil of niet. Ik probeer actief te blijven door boodschappen te doen, koken, kleding maken als het lukt met mijn handen. Ik kook hééél gezond, geen vlees, veel vis, biologisch. Beter laat dan nooit! Ik durf hier zelfs te zeggen dat ik binnenkort ga stoppen met roken want daar is het helaas nog niet van gekomen. Zowel John als ik gaan hiervoor naar een cursus, ook dat gaan we samen aan!
De chemokuur lijkt bijna normaal dus, maar tegelijkertijd is het een bijzondere tijd in ons en mijn leven.
