Het is nu vijf weken ná de laatste chemo. Mijn plan was om de uitslag als laatste bericht op deze blog te maken. Optimist als ik ben had ik bedacht dat, nu ik schoon ben, deze periode ook achter me moet liggen. Nu blijkt dat ik tegen een aantal dingen aanloop die ik toch wil vermelden om zodoende compleet te blijven in mijn verslag.
Wat die dingen dan zijn?
Geheel onverwacht vallen nu pas de wimpers en wenkbrauwen uit! Mijn haar is aan het groeien, kleine stekeltjes en zacht dons van een onbestemde kleur, maar nu zit ik met een blote billen gezicht. Make-up doet wonderen gelukkig.
Ik kom mezelf regelmatig tegen in de activiteiten die ik plan op een dag. Ik voel me goed en dan opeens komt de man met de hamer langs en slaap ik anderhalf uur midden op de dag.
Ik sport en volg het Houtsmuller dieet. Toch heb ik constant een leeg "honger" gevoel in mijn maag. Via een haptonoom probeer ik erachter te komen wat dat nu betekend.
Op mijn werk waren ze meer dan blij om mij weer te zien. Verschillende jongeren wilden een knuffel en dat zegt wel iets bij autistische jongeren. Volgende week begin ik weer met werken. Voorzichtig aan met twee uurtjes per dag, drie keer per week. Eind van de maand zit ik dan aan drie volle ochtenden per week en dan maar eens evalueren.
Ik slik nog twee soorten antibiotica en dat staat me flink tegen.
Het liefst denk ik niet meer aan de achterliggende periode maar of ik wil of niet dat gebeurt toch......
Was ik tijdens mijn ziek zijn constant op zoek naar informatie, nu wil ik eigenlijk niets meer erover lezen.
Een mevrouw achter mij in de supermarkt praat over kanker met een vriendin en verontschuldigd zich geschrokken als ze ziet dat ik kaal ben onder mijn pet.
Vijf weken na de laatste chemo wordt ik er tegen wil en dank toch aan herinnerd.
