Gisteren mijn waarschijnlijk laatste PET-CT scan gekregen.
Wat dat is heb ik opgezocht en hier gekopieerd:
Een CT-scanner geeft via röntgenstraling een gedetailleerd beeld van het inwendige lichaam van de mens. Een PET-scan geeft juist een beeld van de stofwisseling van lichaamscellen.
Met name kankercellen hebben vaak een andere stofwisseling dan gewone lichaamscellen. Door de combinatie van een PET en CT scan kan zowel de aard, als de plaats van de afwijking zeer nauwkeurig vast gesteld worden.
Uitzaaiingen van kanker kunnen met een PET-CT scan beter in kaart worden gebracht. Ook kan halverwege of aan het eind van een behandeling met chemokuren gekeken worden of deze aanslaan of niet en een indicatie geven over de prognose.
Vooral die laatste zin is nu van belang.
Het is mijn derde PET scan in vier maanden tijd en ik ken de procedure dus redelijk. Gelukkig maar want als patiënt moet je zelf blijven opletten. De verpleging bedoelt het goed maar je bent er toch één uit een lange rij die dag.
De procedure is als volgt: ze halen me op uit de wachtkamer en de verpleegkundige vraagt of ik ,volgens voorschrift, niets heb gedronken of gegeten. Ik heb alleen maar water op en het bariumpapje. Hij schrikt want voor een onderzoek moet ik nuchter zijn. Ik vertel dat ik ook een CT scan krijg. Hij kijkt op zijn papieren en ziet dat het klopt.
In een kamertje mag ik mijn schoenen uitdoen en gaan liggen op een brancard. Daar zal ik een uur moeten rusten nadat ik een radioactief / suikerachtig goedje krijg ingespoten via een infuus. De verpleger vergeet mij te vragen of ik niets van metaal aanheb, gelukkig weet ik dat zelf. Mijn suiker wordt gemeten want die moet onder de 7 zijn en is gelukkig in orde.
Hij legt het infuus aan, ging helemaal prima. Het goedje wordt op een speciale kar naar binnen gereden. Daarop staat een metalen kist met een injectiespuit die d.m.v. een hendel wordt bediend. Hij vergeet mijn geboortedatum op de etiketten te controleren (protocol!) Ik zie mijn naam staan en mijn geboortedata, het klopt. Ik voel het goedje naar binnen lopen, een beetje prikkelend gevoel. De verpleger maakt aanstalten om mijn infuus te verwijderen. Ho! zeg ik. Straks krijg ik nog een CT-Scan! Uit ervaring weet ik dat er dan weer iets ingespoten moet worden en dus kan dit infuus blijven zitten! Net op tijd laat hij het infuus zitten, gelukkig! Geen twee keer prikken nu.
Dan begint het rusten wat meestal ontaard in een uurtje slapen want lezen of muziek luisteren mag ook niet. Dit is nodig om de radioactieve suikerachtige stof alleen naar de kankercellen te laten gaan want die gebruiken meer suiker dan mijn andere cellen. Tenminste als ik die niet gebruik zoals de cellen in mijn spieren of andere organen. Vandaar dat stil liggen....
Van rusten komt deze keer niets. Ik ben de laatste die aan de beurt is, het is het eind van de middag en op de gang hoor ik groepen meiden langs lopen die afscheid van elkaar nemen. Tot twee keer toe komt er iemand op de kamer die allerlei spullen komt aanvullen. Ik krijg ook nog twee bekers water te drinken. Eindelijk ben ik aan de beurt. Ik moet nog een keer uitplassen....dan naar de PET-scan. Op een smalle tafel word ik de tunnel ingeschoven. Er wordt gecontroleerd of ik de radioloog kan horen via de intercom. Ik moet mijn armen boven mijn hoofd leggen, een kussen onder mijn knieen en daar ga ik. Het is niet eng of claustrofobisch. Eerst een keertje helemaal door de scan en dan in kleine tussenpozen en stilstaand in dertig minuten er door heen.
Deze keer moet ik lang wachten voordat de CT-scan wordt gemaakt. Er wordt iemand bijgeroepen die samen met de radioloog achter de computer gaat zitten. Ik heb mijn bril niet op en ik zie alleen schimmen. Is er iets mis? Op den duur ga ik me van alles in het hoofd halen, zo ben ik dan ook wel weer. De radioloog geeft aan dat er computer problemen waren die nu zijn opgelost. Ik moet hem maar geloven maar eigenlijk heb ik gruwelijke fantasieën over ongewenste verrassingen die ze tegen zijn gekomen.
Dan is het de beurt aan de CT-scan. Dezelfde tunnel, dezelfde tafel. Eerst helemaal de tunnel in, adem inhouden vasthouden en uitblazen als je een seintje krijg via de intercom. Eenmaal weer uit de tunnel krijg ik mijn infuus voor de laatste foto. Dat is iets aparts! Je voelt het als een warme hete vlaag door je lichaam trekken en het drukt op je blaas dan door je benen en weer helemaal omhoog. Heel merkwaardig maar het duurt maar dertig seconden. Tunnel weer in, adem in.....Klaar!
Uit en thuis in 3,5 uur! Pfffff. Voorlopig mijn laatste PET-CT scan!
